'Ontnuchterend, maar vooral ook uitdagend', noemde Sonja van Rooijen in het vorige nummer het besluit van het artikel van prof. Willem van Tilburg. In 'Herstel en behandeling: huwelijk of onenightstand?' betoogt hij onder andere dat een scherp onderscheid tussen rehabilitatie en behandeling niet goed mogelijk en vooral ook niet wenselijk is. Hij stelt dat 'rehabilitatie een onvervreemdbaar onderdeel van elke behandeling is en.... eigenlijk gewoon een vorm van psychotherapie'. Jos Dröes voelde zich in ieder geval duidelijk uitgedaagd en onder de titel 'Is rehabilitatie behandeling?' neemt hij de handschoen op. In zijn weerwoord maakt hij duidelijk dat zijn bezwaren tegen deze stelling niet alleen technisch, maar ook politiek van aard zijn. Daarbij gaat hij eerst terug in de tijd naar zijn eigen werkervaring in de langverblijfsector van een psychiatrische inrichting. Juist door zijn waarneming dat daar nauwelijks werd behandeld en er in het geheel niet naar cliënten werd geluisterd is hij in de beweging van rehabilitatie en herstel terechtgekomen. 'Mocht de lezer denken dat zulke omstandigheden heden ten dage niet meer voorkomen, dan moet ik hem teleurstellen', schrijft Dröes. Hij deelt veel van de observaties van Van Tilburg, maar bepleit een andere politiek ten aanzien van de oplossingen. 'Ik wil de rehabilitatie niet kwijt.' Hij legt uit waarom en waarschuwt niet één, niet twee, maar zelfs driemaal: laat rehabilitatie geen behandeling worden! Hij sluit uitdagend af. Is rehabilitatie psychotherapie? Is rehabilitatie behandeling? Of is het iets anders? Bewijs het maar! Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.