Ooit heeft er, zo gaat het verhaal, een 'Republiek der Letteren' bestaan. Dat land zou nu verdwenen zijn en op de zeebodem liggen - naar verluidt, niet ver van het verzonken Atlantis. Berust deze mythe op waarheid? In elk geval geeft de tegenwoordig gangbare apodictische en soms zelfs agressieve debatstijl op internetfora, in het parlement en in talkshows op radio en televisie aanleiding terug te verlangen naar de 'dikke brieven' - boeken - die men elkaar placht te schrijven in de hoogtijdagen van het gedrukte woord. Ideaaltypisch gezien gaat het om het fenomeen dat het geschreven woord tijd en ruimte kreeg om gelezen, besproken en weersproken te worden. Dat leidde tot een zekere bezonnenheid en concentratie op het argumentatieve waardoor een mentaal vrije ruimte kon ontstaan. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.