Assertive Community Treatment (ACT) wint snel aan populariteit in Nederland. Het ACT-model werd vanaf 1970 in de Verenigde Staten ontwikkeld. In Madison, Wisconsin, begonnen Marx, Stein en Test met een team dat tot doel had cliënten uit het ziekenhuis te houden en hun vaardigheden en steun aan te reiken om zo zelfstandig mogelijk te leven. Oorspronkelijk heette ACT dan ook ‘Training in community living’ (zie Mulder & Kroon, 2005). Tegenwoordig biedt ACT intensieve zorg aan mensen met ernstige psychische aandoeningen die instabiel functioneren, vaak of langdurig werden opgenomen en nogal eens ambivalent staan tegenover de reguliere zorg. ACT wordt gegeven door een hecht team dat cliënten een totaalpakket van behandeling, rehabilitatie en ondersteuning biedt en fungeert als één loket voor cliënten, familie en hulp- en dienstverleners. Per hulpverlener zijn er maximaal tien cliënten in het team. Het team is 7 maal 24 uur voor cliënten beschikbaar. ACT-teamleden hebben een gezamenlijke caseload, houden dagelijks een teambespreking en bespreken gezamenlijk de behandelplannen. ACT-teams hebben dus intensieve contacten met hun cliënten, houden hen uit de kliniek en helpen hen aan stabiele huisvesting in de samenleving. Dit zijn prestaties van formaat, temeer omdat ACT niet voor alle mensen met psychische aandoeningen is bedoeld maar voor de 10 à 20% met de grootste beperkingen. Hiermee is ACT een belangrijke exponent van rehabilitatie, althans in de betekenis van een sociale beweging die streeft naar lotsverbetering en burgerschap voor mensen met psychische beperkingen (Wilken e.a., 2003). Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.