In Amsterdam, Rotterdam, Den Haag en Utrecht zwerven naar schatting 10.000 dak- en thuislozen rond. Velen van hen kampen met een langdurige verslaving en een psychiatrische aandoening (zoals ADHD, schizofrenie, chronische psychose, bipolaire stoornis en borderline persoonlijkheidsstoornis). Aanvankelijk was de zorg voor deze groep mensen uitermate basaal van aard. Het ging eerder om maatschappelijke opvang dan om zorg in engere zin. Met name de gemeenten spanden zich in om opvangvoorzieningen op te zetten, de inspanningen vanuit de verslavingszorg en met name de ggz liepen hierop achter. De reguliere verslavingszorg en ggz boden geen antwoord op de complexe problemen van dak- en thuisloze verslaafden, waardoor de meest kwetsbare doelgroep buiten de boot viel. De laatste jaren is hierin in positieve zin verandering gekomen en is er sprake van een inhaalslag. Er komen steeds meer voorzieningen waar dak- en thuislozen permanent kunnen wonen en ondersteuning krijgen op allerlei levensgebieden. Evenzo komt er steeds meer aandacht voor rehabilitatie en herstel voor deze doelgroep. In Nederland is men momenteel druk bezig om de kwaliteit van het voorzieningenniveau voor de kwetsbare groep verslaafden op orde te brengen. Het is de aangewezen tijd om de gewenste variatie in het aanbod voor deze doelgroep tot stand te brengen. Enerzijds omdat er vanuit het landelijke plan van aanpak Maatschappelijke Opvang extra geld en middelen beschikbaar zijn gesteld, anderzijds omdat de visie op de zorg voor dak- en thuisloze verslaafde mensen in het afgelopen decennium drastisch is gewijzigd. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.