Reacties op 'Rehabilitatie, quo vadis?' in de vorige aflevering van dit tijdschrift. De Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) biedt toekomst aan rehabilitatie De rehabilitatiebeweging kent, zo komt wel naar voren uit de beschouwingen van de diverse auteurs, een lange en voor sommigen dierbare geschiedenis binnen de (intramurale) psychiatrie. Het voor mij opvallende aan een aantal van de brieven was dat zij rehabilitatie nog steeds zien als een zienswijze, een bejegening of zelfs ondersteuningsaanbod binnen deze psychiatrie. Het toekomstperspectief van 'rehabilitatie' lijkt daarom voor hen bepaald te worden door de ontwikkelingen in de Nederlandse geestelijke gezondheidszorg. Er zijn maar relatief weinig auteurs die er op wijzen dat het gedachtegoed van rehabilitatie ook buiten deze sector wortel heeft geschoten. Inmiddels doen zich, zoals Van Weeghel en Korevaar en ook Wilken laten zien, in de wereld van de verstandelijk gehandicaptenzorg, de jeugdzorg, de ouderenzorg et cetera vergelijkbare paradigma-verschuivingen voor. Wilken betoogt elders dat de uitgangspunten van de rehabilitatiebenadering dezelfde zijn als die van de supportbenadering in de verstandelijk gehandicaptenzorg en dat zij sterk overeenkomen met de uitgangspunten die ten grondslag liggen aan de Wmo (Wilken 2012). Ook in de Wmo worden immers de zelfredzaamheid en participatie van mensen alsmede een zo goed mogelijke integratie centraal gesteld. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.