Doktoren vechten harder voor het leven van een jonge vrouw dan dat van een oude man, onderwijzers zijn meer geïnteresseerd in de begaafdste leerling dan in slechte leerlingen, huisvesters prefereren beschaafde gezinnen boven onmaatschappelijke gezinnen, politieagenten zijn minder argwanend tegenover blanken dan tegenover zwarten. Met deze constatering opent Engbersen een artikel over sociale activering (Engbersen, 1996). De ideale klant is oprecht, eerlijk, voert zonder morren de instructies uit. Klanten die aan dit ideaalbeeld voldoen treffen bij de hulpverleningsinstanties hulpverleners aan die zich voor hen tot het uiterste inspannen. Hulpverleners werken graag met mensen die meewerken, die gemotiveerd zijn, die bekwaam zijn. Hulpverleners en dit type cliënt delen dezelfde cultuur en herkennen dit bij elkaar. De groep die Engbersen aanduidt als 'the least, the last, the lost en the latest' vindt daarentegen veel moeilijker zijn weg naar de hulpverlening. De groep die altijd te laat komt, die altijd bij de verkeerde instantie de verkeerde hulpvraag stelt, die het niet lukt om zich coöperatief op te stellen - sterker nog - die aversie oproept of zich misschien zelfs onttrekt aan de hulpverlening, die groep valt gemakkelijk buiten de boot. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.