Begin jaren negentig was ik werkzaam als pedagoog en preventiefunctionaris in wat toen nog een achterstandswijk heette. Ik vertoefde veelvuldig in buurthuizen, peuterspeelzalen en ik bezocht speel-inloopochtenden omdat ik daar mijn doelgroep vond: ouders, liefst van allochtone afkomst, met kinderen van o tot 18 jaar. Mijn missie: opvoedingsondersteuning op maat bieden, bij voorkeur aan moeilijk bereikbare groepen ouders en opvoeders. En niet onbelangrijk: uit iedere opvoeder het mooiste naar boven halen. Opvoedingsondersteuning was nog geen vak, laat staan een opleiding. Maar ik geloofde erin, en doe dat nog steeds. Ouders ontdekten dat ze voor opvoedadviezen bij mij terecht konden. Ik kreeg het vertrouwen van de doelgroep. Bovendien werden alle ouders weer in hun kracht gezet als opvoeders, ondanks de soms beroerde omstandigheden (financieel, sociaal-emotioneel, psychiatrisch} waarin zij verkeerden. Iedereen heeft immers opvoedkwaliteiten en unieke en waardevolle kennis over zijn eigen kind. Later werd deze aanpak bekend als ‘empowerment’ van ouders. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.