Het stellen van de diagnose autisme is ontegenzeglijk van belang. Het is het moment waarop na een soms lange weg van onzekerheid een (GGz-)psycholoog of psychiater het eerste vermoeden officieel bevestigt: dit kind, deze jonge man of vrouw heeft autisme. Maar tegelijkertijd is ten deze een woord van relativering of liever nog nuancering op zijn plaats. Want als we spreken over de betekenis van een diagnose, hebben we het toch vooral over de instrumentele betekenis en veel minder over de intrinsieke. Met een diagnose in de hand kan men wellicht aangepast onderwijs regelen voor het kind, bijvoorbeeld een autiklas. Bovendien openen zich financieringsbronnen -bijvoorbeeld een persoonsgebonden budget- die een entree geven tot hulpvormen en behandelingen die voor de betrokkene eerder niet toegankelijk waren. Met andere woorden: een diagnose vormt een paspoort naar (aangepaste) voorzieningen. Zoveel is helder. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.