We leven in een tijd waarin met man en macht (en tegelijk met vrees en beven) gewerkt wordt aan de beteugeling en liefst overwinning van een virus. Wereldwijd worden de doden geteld en gemeld, niet in procenten ditmaal, maar in absolute aantallen, niet in statistieken van gemiddelden en signifi cante afwijkingen daarvan, maar in harde cijfers van één plus één, plus één, plus nog één, en zo verder tot aan duizenden toe. Het virus waartegen we strijden, heeft ironisch genoeg de naam Corona, kroon, gekregen. De koning, met zijn kroon en scepter, vertegenwoordigt en symboliseert van oudsher de macht. Hij zit op een verhoogde troon en heerst over zijn onderdanen. Van oude tijden is ook de tegenstelling tussen macht, ziekte en dood een uiterst spanningsvolle. De koning kan zijn scepter (als rechter) vervangen door het zwaard; hij heeft de macht om het vonnis uit te spreken; hij heeft ook de middelen om zijn wil op te leggen, op straffe van de dood. Tegelijk echter blijkt de koning zelf ook niet te ontkomen aan ziekte en onderworpen te zijn aan de macht van de dood. Onvermijdelijk moet hij zelf ook eens sterven, en daarmee erkennen dat er krachten zijn die zijn macht overstijgen; dat er een heerschappij is, die zijn heerschappij overtreft. Om de rest van dit artikel te lezen dient u zich in te loggen of te registreren.